Vrijdag 17 november

Vanmorgen rond 4.30 uur gebons op de deur. Het was de wake up call van het hotel. Zij dachten waarschijnlijk dat wij ook mee op de gamedrive gingen. Toch nog weer in slaap gevallen tot 7.15 uur. De gordijnen open geschoven en het is weer prachtig weer. Gisteren zo koud en nu de korte broek weer aan. Gauw wat foto’s gemaakt van de kamer en ons uitzicht van de kamer het zwembad. Omdat veel medereizigers met de drive mee gingen, hebben we wat meer bereik met WiFi. Dus nu foto’s toevoegen voor ze van het ontbijt afkomen en nog massaal gaan internetten.
Tot vanavond hopelijk. Fijne dag!
Vrijdag 17 november
We zaten om 9.15 uur in de bus en reden de 10 km lange zandweg weer af om vervolgens in een taxi te stappen. Het paste net, met 15 mensen in een toyotabusje richting het schooltje.
Het schooltje stond op weer zo’n 10 km afstand in de middle of nowhere. Dit was dus het echte platteland. Er stonden af en toe een paar krottehuisjes en allerlei vee (geiten, ezels, kippen) liep op de kale erfjes. Dit noemen ze hier boerderijtjes, bIj ons hebben de kippen nog mooiere hokken, zo vervallen zien deze huisjes eruit.
Bij de school aangekomen werden we in een office gebouwtje door de directrice ontvangen. Zij werkt al 17 jaar op dit schooltje en komt uit Durban, waar ze 1x per maand naar toe gaat. Er is hier geen elektriciteit en watervoorziening. Van de regering hebben ze wel een televisie (met hele dikke kont) gekregen, maar ze kunnen er niks mee! 1x per jaar gebruiken ze hier nog wel eens een generator voor.
Verder lagen er stapels boeken op de grond. Deze waren in eigen taal en kwamen ook van de regering en zijn voor het volgend schooljaar. Het is nu namelijk examentijd in Zuid-Afrika. Wat dan weer vreemd is, is dat ze maar 10 Engelse boeken per leerjaar ontvangen. Als je dan nagaat dat er 40 leerlingen in een leerjaar zitten, kunnen ze pas het 5e jaar alle leerlingen van een lesboek voorzien. Of ze maken met 7 leerlingen gebruik van 1 lesboek.
We werden rondgeleid en kwamen in een keukentje terecht waar hele grote pannen stonden. Het blijkt dat sommige leerlingen wel 10 km moeten lopen om de school te bezoeken en dan nog geen eten hebben gehad. Daarom krijgen de leerlingen standaard eten in de pauze, al is het maar een lepel soep en een lepel mais. In de keuken hadden ze op een groot papier een weekmenu met tabellen van hoeveelheden op de muur geplakt. Er stonden 2 emmers water.
De directrice vertelde dat de juffrouw van de kleuters vandaag afwezig was. Waarschijnlijk deed zij zelf vandaag die groep, want ze riep ze om in de kring te komen staan en zongen een liedje. Het was net zoiets als bij ons het welbekende Tsie tsie wa.. , heel leuk hoe ze dit voor ons deden. Heel arme kinderen kunnen niet eens naar school, omdat de school als enige vereiste heeft dat de ouders een schoolkostuum kopen. En als je deze niet kunt betalen, dan mag je niet naar school. In Zuid- Afrika is zo’n 65 a 70 % arm. Veelal de blanke mensen zijn de rijkeren.
Na afloop van het liedje kregen we een high five van de kinderen, waarna we werden meegenomen naar groep 3, 4, 5. Deze kinderen kregen op dat moment net Engelse les. De juffrouw schreef op het schoolbord en de kinderen praatten haar na. Toen wij binnen kwamen, waren ze door het dolle heen. Een meisje bleef mij maar aankijken en glimlachte verlegen. Ik lachte terug en maakte een foto van haar. Ze wou een gek gezicht trekken maar bedacht zich, maakte een gebaar met haar handen. Ik haalde de foto voor haar speciaal terug in het schermpje en liet het haar zien. Ze straalde en een aantal andere leerlingen joelden toen ze het zagen. Ze begonnen aan me te trekken, high fuiven, boxen etc, waarna we gauw weer naar buiten gingen.
In een ander gebouw zaten de oudere leerlingen in schoolkostuum. Rond half 12 verlieten we het schoolterrein weer.
We reden een zandweggetje op en stopten bij een van de huisjes. Tjitte had een mand vol boodschappen mee. We liepen niet naar het huisje direct aan het weggetje, maar naar achteren. Om elk soort erfje staat een draad gespannen. Dit bakent hun terrein af. Een ieder van ons had wat uit het mandje genomen en liep ermee naar het huisje. Er woonden 9 mensen in een klein huisje waar een 2 persoons bed in stond en een klein aanrechtblokje. Onze bijkeuken is net zo groot. Kun je nagaan. Een vrouw kwam naar ons toelopen en keek verbaasd, de taxichauffeur sprak dezelfde taal en zei een paar woorden waarna ze begon te stralen. Ze nam alle meegebrachte proviand heel blij in ontvangst en bedankte ons hartelijk. We mochten overal een kijkje nemen. In hun huisje en een paar meter er vanaf stond nog een houten hokje, wat t keukentje bleek te zijn. Een pan hing boven het vuurtje wat op de grond gemaakt was. Buiten was een soort moestuintje aangelegd met wat groentes. Een ander vrouwtje, wat het zusje van de vrouw bleek te zijn, liep met een kindje op de arm. Ik probeerde wat met haar te praten, ze sprak gebrekkig Engels en vroeg of ik een job had. Ik zei yes i have. Zij wou ook graag werk. Ik vroeg hoe oud het manneke op haar arm was, bleek hij net zo oud als Mats te zijn, ook van maart. Ik liet van mijn telefoon af een foto van Jens en Mats zien en ze riep blij: ooooh your baby?
Er naast stond nog een jongetje. Blijkbaar was dit zo’n arm gezin, waarvan de kinderen niet naar school kunnen, want dit jongetje was niet naar school.
Tjitte vertelde dat ze iedere keer als ze een excursie naar de school maken, ze een ander huisje bezoeken zodat iedereen een keer proviand cadeau krijgt.
Een heel mooi initiatief. In het schooltje lag trouwens ook een lijstje en kon je een geldbedrag achterlaten.
Om 12.15uur stond de bus met diegenen die niet mee naar het schooltje wilden, klaar om richting St.Lucia te rijden.
We kwamen bij St.Lucia aan waar we een boottocht maakten op het St. Luciameer. Tijdens deze boottocht kwamen we heel veel nijlpaarden , alias zeekoeien in het Zuid-Afrikaans en krokodillen tegen. Ook zagen we zee-arenden, die ze in Zuid-Afrika visarenden noemen, zowel vliegend als in bomen. Het is moeilijk om deze vogels in beeld van de camera te krijgen.
Op de boot was een lunch inbegrepen, het tochtte er erg en het was frisjes. Rond half 4, na nog even in het winkeltje geneusd te hebben, vervolgden we de reis. Tjitte had ons nog een aapje uit de mouw beloofd. Hij zegt dit vaker. Hiermee bedoelt hij een verrassing. De verrassing was dat we even een glimp van de Indische oceaan mochten zien. Later bleek dat we zelfs het strand nog even op konden, waar je trouwens geen enkele schelp zag liggen. Wel een mooi zandstrand met een deel zwart zand, wat titanium blijkt te zijn. Vooraan verkocht iemand bermuda’s en stranddoeken en was iemand aan het zandsculpturen maken! De Indische - en Atlantische oceaan verschillen zo’n 6 graden. Waar de een 20 gr is, is de andere 14 gr. Ik heb even lekker pootje gebaad. Je moest wel uitkijken want het water trok heel snel naar boven. De parkeerplaats was een soort hang- of ontmoetingsplek voor jongeren. Harde muziek, een soort reggae schalmde uit de vele auto’s die er stonden en de drank vloeide rijkelijk. Het leek erg fleurig en gezellig.
Na een half uurtje moesten we weer bij de bus zijn. We reden het dorp in en we waren al op de plaats van bestemming. The Elefant hotel. Het hotel staat aan hetzelfde meer als we vanmiddag de boottocht op gemaakt hebben. In de tuin staat dan ook een waarschuwingsbord voor gevaar van krokodillen en nijlpaarden.
We checkten in en hebben een rondje in de tuin van het hotel gemaakt. Een uurtje later zijn we het dorpje in gelopen, zijn een overdekt soort marktje (heel donker) over gelopen en er schaaltje gekocht. Ik was aan het onderhandelen ( waar Turkije niet goed voor is, en van Rik geleerd hè). En heb ze 30 rand goedkoper gekregen. Dat is toch weer zo’n 2,10 euro. Gerrit vroeg of ik ook de rat had zien lopen?????? Getver.
Nee dat had ik dus niet, het was er vreselijk donker dat wel brrrrrr.
Na nog een paar winkeltje bezocht te hebben, hebben we bij een pizzeria lekker met ons tweetjes pizza’s gegeten. Rond 21 uur waren we weer op de hotelkamer na eerst even geappt te hebben met het thuisfront.