Zondag 19 november
Blijf op de hoogte en volg Gerrit en Hetty
21 November 2017 | Zuid-Afrika, Underberg
Zondag 19 november
Jantje gefeliciteerd met je verjaardag! Nee, ik zet er niet bij hoe jong je bent geworden!
Om half 6 keek ik al uit het raam. Prachtig blauwe lucht. Na het ontbijt om 6.30 uur, moesten we om 7.15 uur klaar staan voor de excursie waar we ons voor opgegeven hadden. Een jeepsafari naar De Sanipass.
De Sanipass is ontstaan door bosjesmannen die te voet over dit weggetje de handel dreven. Later werd dit met een ezel gedaan en vanaf de 50er jaren kon je met een jeep deze weg op. Een 4x4 wheel drive. Het is de weg naar de grens van Zuid-Afrika naar Lesotho.
We mochten absoluut onze paspoorten niet vergeten, anders kwam je Lesotho niet binnen. Lesotho is het buurland en tevens geheel omringd door Zuid-Afrika. Het is een heel andere wereld dan we tot nu toe gezien hebben, koud en de bevolking draagt dekens en een punthoed.
We gingen vanaf het hotel eerst met de bus 35 km terug naar Underberg. Het eerste dorp vanaf ons hotel.
Daar stonden jeeps klaar, waarvan wij in een 11 persoons jeep kropen. Vreselijk zenuwachtig (vooral Hetty) omdat de verhalen die de ronde gingen er niet om logen. We reden eerst een eind over een asfaltweg en toen nog 10 km over een hobbelweg naar de grens. Daar kwam er weer een stempel in het paspoort bij. Na de grens begon het. Langzaamaan reden we steeds hoger en hoger, langs stroompjes die erg helder waren. Het dak van de jeep ging omhoog, wauw, zo keek je zo naar de hoge toppen van de bergen. Een geweldig gezicht en het ging prima met de hoogtevrees. Ik dacht dat ik het in Noorwegen dan vast overwonnen had! Een aantal fotomomentjes ingelast. De gids hield zijn snater geen enkel moment. Tjonge jonge ... had hij geleerd van andere Nederlanders. Hij vertelde dat 70% Nederlander is die hier komt!!! En Duitsers, Belgen, Fransen.
Het laatste punt bleek een stuk van 90 meter alleen van haarspeldbochten te zijn. Soms moest de jeep zelfs achteruit om de bocht door te kunnen steken. Maar eindelijk waren we boven bij de grens van Lesotho. De paspoorten werden gestempeld, weer een stempel en we konden even sneeuwballen gooien en foto’s maken.
Daarna reden we een poosje over een mooie asfaltweg. Het leek wel de Hardangervidda in Noorwegen. We reden naar een soort van dorpje, een paar van keien gebouwde huisjes. De mensen droegen er inderdaad dekens en punthoed en sommige mannen hadden van die donkerbruine doeken over het hoofd, het leken wel zakken met ooggaten erin. Het zag er eng uit. We werden met ons allen meegenomen in een huisje en moesten rondom zitten. In het midden was een vuur met erop een pan. Ook lag er handwerk wat van de Lesotho gekocht kon worden. De gids vertelde een beetje over de levensstijl van de Lesotho gemeenschap. Een vrouw pakte de pan, haalde het deksel eraf en er lag een brood in wat lekker warm gebakken was en we allemaal een stuk van konden nemen en eten.
We reden er weer weg terwijl de gemeenschap wat voor ons danste en zong. Terug naar de grens, waar de hoogste Afrikaanse pub stond en waar wij lasagne te eten kregen. Na het eten nam de gids ons een eindje mee te wandelen over de stenen om naar een mooi uitzichtpunt te gaan. Hij maakte van iedereen een foto. Hij had door dat ik hoogtevrees had en heeft mij geholpen om er toch op de foto te kunnen. Het had alleen heel wat voeten in de aarde om weer van die steen af te komen. Ik ben dan ook niet zo charmant op de knieën naar boven gekropen. Ik trilde van angst wat nog lang aanbleef.
Toen weer in de jeep terug naar beneden. Ik zal het jullie besparen hoe dat ging. Oooh man oh man, wat had ik een last van hoogtevrees. Verschrikkelijk, zo beroerd en de tranen liepen me over de wangen.
Ik dacht op de heenweg, oh dat gaat goed, ik ga straks ook de Tafelberg op, maar de terugweg! Verschrikkelijk. Dat wordt dus geen Tafelberg voor mij.
Toch ben ik nog steeds trots en blij dat ik meegegaan ben. Dat heb ik toch maar weer mooi gefikst. Wauw! Wat een prachtige ervaring. Mooie uitzichten, het leek wel het gras van de Teletubbies. En de mooie besneeuwde toppen van de bergen! We hopen dat de foto’s mooi gelukt zijn. We waren om 15.20 uur weer in het dorp terug en zijn met een stel even naar de Superspar gelopen om een lekker ijsje te kopen.
Om half 5 waren we weer bij het hotel. Met een kopje koffie bij het zwembad gezeten, de zon was bijna achter de bomen. Daarna lekker opgefrist en een rondje gewandeld. Het was weer een mooie zonnige dag.
Morgen een heeeeeeel eind met de bus rijden. Naar Wild Coast.
Jantje gefeliciteerd met je verjaardag! Nee, ik zet er niet bij hoe jong je bent geworden!
Om half 6 keek ik al uit het raam. Prachtig blauwe lucht. Na het ontbijt om 6.30 uur, moesten we om 7.15 uur klaar staan voor de excursie waar we ons voor opgegeven hadden. Een jeepsafari naar De Sanipass.
De Sanipass is ontstaan door bosjesmannen die te voet over dit weggetje de handel dreven. Later werd dit met een ezel gedaan en vanaf de 50er jaren kon je met een jeep deze weg op. Een 4x4 wheel drive. Het is de weg naar de grens van Zuid-Afrika naar Lesotho.
We mochten absoluut onze paspoorten niet vergeten, anders kwam je Lesotho niet binnen. Lesotho is het buurland en tevens geheel omringd door Zuid-Afrika. Het is een heel andere wereld dan we tot nu toe gezien hebben, koud en de bevolking draagt dekens en een punthoed.
We gingen vanaf het hotel eerst met de bus 35 km terug naar Underberg. Het eerste dorp vanaf ons hotel.
Daar stonden jeeps klaar, waarvan wij in een 11 persoons jeep kropen. Vreselijk zenuwachtig (vooral Hetty) omdat de verhalen die de ronde gingen er niet om logen. We reden eerst een eind over een asfaltweg en toen nog 10 km over een hobbelweg naar de grens. Daar kwam er weer een stempel in het paspoort bij. Na de grens begon het. Langzaamaan reden we steeds hoger en hoger, langs stroompjes die erg helder waren. Het dak van de jeep ging omhoog, wauw, zo keek je zo naar de hoge toppen van de bergen. Een geweldig gezicht en het ging prima met de hoogtevrees. Ik dacht dat ik het in Noorwegen dan vast overwonnen had! Een aantal fotomomentjes ingelast. De gids hield zijn snater geen enkel moment. Tjonge jonge ... had hij geleerd van andere Nederlanders. Hij vertelde dat 70% Nederlander is die hier komt!!! En Duitsers, Belgen, Fransen.
Het laatste punt bleek een stuk van 90 meter alleen van haarspeldbochten te zijn. Soms moest de jeep zelfs achteruit om de bocht door te kunnen steken. Maar eindelijk waren we boven bij de grens van Lesotho. De paspoorten werden gestempeld, weer een stempel en we konden even sneeuwballen gooien en foto’s maken.
Daarna reden we een poosje over een mooie asfaltweg. Het leek wel de Hardangervidda in Noorwegen. We reden naar een soort van dorpje, een paar van keien gebouwde huisjes. De mensen droegen er inderdaad dekens en punthoed en sommige mannen hadden van die donkerbruine doeken over het hoofd, het leken wel zakken met ooggaten erin. Het zag er eng uit. We werden met ons allen meegenomen in een huisje en moesten rondom zitten. In het midden was een vuur met erop een pan. Ook lag er handwerk wat van de Lesotho gekocht kon worden. De gids vertelde een beetje over de levensstijl van de Lesotho gemeenschap. Een vrouw pakte de pan, haalde het deksel eraf en er lag een brood in wat lekker warm gebakken was en we allemaal een stuk van konden nemen en eten.
We reden er weer weg terwijl de gemeenschap wat voor ons danste en zong. Terug naar de grens, waar de hoogste Afrikaanse pub stond en waar wij lasagne te eten kregen. Na het eten nam de gids ons een eindje mee te wandelen over de stenen om naar een mooi uitzichtpunt te gaan. Hij maakte van iedereen een foto. Hij had door dat ik hoogtevrees had en heeft mij geholpen om er toch op de foto te kunnen. Het had alleen heel wat voeten in de aarde om weer van die steen af te komen. Ik ben dan ook niet zo charmant op de knieën naar boven gekropen. Ik trilde van angst wat nog lang aanbleef.
Toen weer in de jeep terug naar beneden. Ik zal het jullie besparen hoe dat ging. Oooh man oh man, wat had ik een last van hoogtevrees. Verschrikkelijk, zo beroerd en de tranen liepen me over de wangen.
Ik dacht op de heenweg, oh dat gaat goed, ik ga straks ook de Tafelberg op, maar de terugweg! Verschrikkelijk. Dat wordt dus geen Tafelberg voor mij.
Toch ben ik nog steeds trots en blij dat ik meegegaan ben. Dat heb ik toch maar weer mooi gefikst. Wauw! Wat een prachtige ervaring. Mooie uitzichten, het leek wel het gras van de Teletubbies. En de mooie besneeuwde toppen van de bergen! We hopen dat de foto’s mooi gelukt zijn. We waren om 15.20 uur weer in het dorp terug en zijn met een stel even naar de Superspar gelopen om een lekker ijsje te kopen.
Om half 5 waren we weer bij het hotel. Met een kopje koffie bij het zwembad gezeten, de zon was bijna achter de bomen. Daarna lekker opgefrist en een rondje gewandeld. Het was weer een mooie zonnige dag.
Morgen een heeeeeeel eind met de bus rijden. Naar Wild Coast.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
